شعر ملمع
بو مثل دؤزدي دئييب لر "ايت هورر كروان كئچر"
هر چه من گفتم نرو بي اعتنا كردي گذر
دامنين تودوم دئديم :من آيريليقدان قورخورام !
زير لب آهسته گفتي آبرويم را نبر!!
چوخلي يالوارديم كي بلكه اوزده قالدين گئتمه دين
التماسم بر دل سنگت نكرد اما اثر
سونرادان گؤردوم كي هر نه ديلده توكسم قالماسان
چون پرستو موقع هجرت نبندد بال و پر
هي دئديم گئتسن ياديندان تئز چيخاردارسان مني
لااقل رفتي چنان كن زود بر گرد از سفر
تئز دئدين تا گؤز يوموب بيرده آچيبسان گلميشم
گفته هايت باورم شد رفتي و كردم ضرر
سن گئدن گوندن گونوزلر گؤزله ريم يول گؤزله دي
نيمه شبها هم ستاره مي شمردم تا سحر
ايل گليب كئچدي ايل اوستن.اما اينصاف سيز نئدن؟
نه برايم نامه دادي نه رسيد از تو خبر
عشقيله بير ليكده عقليمده كؤل اولدي آنلاديم
در هجوم شعله ها با هم بسوزد خشك وتر
چون سنه عشقيم چوخيدي هيجره چوخ يانديم آخي
هر كه بامش بيش آن اندازه برفش بيشتر
گلمه دين گول لنمه ديم اولدوم اودونلوق بير آغاج
عاقبت هيزم شكن زد بر تنم تيغ وتبر
اؤلمايا گؤز ده يدي ظلمت لندي آيدين عشقيميز
بار الها كور گردد چشمهاي بد نظر