مي روم زين شهر و در دل مهر ماهي ميبرم
كوه دردي با تن چون برگ كاهي ميبرم
از سر كويت سفر نوعي است از ديوانگي
اين قدر من هم به كوي عقل راهي ميبرم
از ملامت چون رهم كز ناله هرجا مي روم
بر گرفتاري خود با خود گواهي ميبرم
كي توانم بر زبان آورد نام دوريت
من كه صد فيض از رخت در هر نگاهي ميبرم؟
گر برد ذوق وصالت از دل من دور نيست
اينكه رشكي از رقيبان تو گاهي ميبرم
دل ز بويت، ديده از رويت سروري داشتند
مي روم حالا پر از اشكي و آهي ميبرم
گر كنم ميخانه را منزل، فضولي! دور نيست
چون كنم از بيم غم آنجا پناهي ميبرم
كوه دردي با تن چون برگ كاهي ميبرم
از سر كويت سفر نوعي است از ديوانگي
اين قدر من هم به كوي عقل راهي ميبرم
از ملامت چون رهم كز ناله هرجا مي روم
بر گرفتاري خود با خود گواهي ميبرم
كي توانم بر زبان آورد نام دوريت
من كه صد فيض از رخت در هر نگاهي ميبرم؟
گر برد ذوق وصالت از دل من دور نيست
اينكه رشكي از رقيبان تو گاهي ميبرم
دل ز بويت، ديده از رويت سروري داشتند
مي روم حالا پر از اشكي و آهي ميبرم
گر كنم ميخانه را منزل، فضولي! دور نيست
چون كنم از بيم غم آنجا پناهي ميبرم