تو مرانم از در خود ملكا، مها، نگارا
كه كسي نراند از در به ملامت آشنا را
نظري به سوي ما كن كه كني خلاصم از غم
شه اگر چه كبر دارد، نظري كند گدا را
مكن اين گمان كه روزي سري از وفات پيچم
تو اگر هزار افزون بكني به من جفا را
به جهان غمي ندارم به جز از غم جدايي
گله از كسم نباشد، مگر آن دل چو خارا
تو اگر چه عالمي را به كمند خويش داري
نبود چو من اسيري كه به جان خرد بلا را
چه خوشست اي رفيقان، كه به كوي دوست ميرم
سر كوي او مرا بس همه عالمي شمارا
تو مبند دل به عمري كه اجل كشد كمينش
به فنا، نه عاقلست آن كه طلب كند بقا را
خبري ز حال زارم چو ندارد آن نگارم
تو صبا ز مهرباني برسان سلام ما را
بگو از زبان راجي كه تو هم چو جان عزيزي
بگشا لبي به دشنام كه بگويمت دعا را