پيرم و گاهي دلم ياد جواني مي‌كند
بلبل شوقم هواي نغمهخواني مي‌كند
همتم تا ميرود ساز غزل گيرد به دست
طاقتم اظهار عجز و ناتواني مي‌كند
بلبلي در سينه مينالد هنوزم كاين چمن
با خزان هم آشتي و گلفشاني مي‌كند
ما به داغ عشقبازيها نشستيم و هنوز
چشم پروين همچنان چشمكپراني مي‌كند
ناي ما خاموش ولي اين زهرهي شيطان هنوز
با همان شور و نوا دارد شباني مي‌كند
گر زمين دود هوا گردد همانا آسمان
با همين نخوت كه دارد آسماني مي‌كند
سالها شد رفته دمسازم ز دست اما هنوز
در درونم زنده است و زندگاني مي‌كند
با همه نسيان تو گويي كز پي آزار من
خاطرم با خاطرات خود تباني مي‌كند
بي‌ثمر هر ساله در فكر بهارانم ولي
چون بهاران مي‌رسد با من خزاني مي‌كند
طفل بودم دزدكي پير و عليلم ساختند
آنچه گردون مي‌كند با ما نهاني مي‌كند
مي‌رسد قرني به پايان و سپهر بايگان
دفتر دوران ما هم بايگاني مي‌كند
شهريارا گو دل از ما مهربانان مشكنيد
ور نه قاضي در قضا نامهرباني مي‌كند
شهريار